23. ROSES PER AL 3er 1a

 

[CAT]

Vaig arribar a l’edifici d’apartaments on vivia esgotat d’un dur mati de treball. El porter de l’edifici em va saludar des de darrere d’un gran ram de roses que es trobava sobre la seva taula. Li vaig tornar la salutació amb un bon somriure sens dubte provocat per l’escena un xic còmica.

 

-Vols dir que no t’has passat amb la decoració de la taula. O t’amagues d’algú?  Ha ha ha!

-No, si les roses són per al 3er 1a.  És el vostre pis, no? Les ha portat un home jove certament atabalat i neguitós. No li sortien les paraules de la boca.

 

Se’m va gelar el somriure i la sang. Les roses eren per a nosaltres?  Un jove atabalat i neguitós?

 

-I van amb un sobre tancat amb un gran cor dibuixat... Aquí tenim un enamorat, eh? Ha ha ha!

 

La cosa empitjorava per moments. Els dubtes sobre l’origen i, sobretot, si la meva dona m’havia d’explicar alguna cosa que jo no sabia creixien i creixien sense aturador. M’estava posant malalt. Tanmateix, no vaig tenir més remei que emportar-me el ram a casa, certament sense ganes i prop del disgust més profund.

Em vaig asseure al sofà amb el sobre al costat. Lamentablement per als meus interessos, i per a la meva impaciència assassina, estava tancat i ben tancat. Ja sé que no ho havia d’haver fet perquè és lleig, però vaig agafar la carta i la vaig apropar a la llum del meu escriptori. Intentava veure que hi posava. Alguna cosa vaig intuir, però potser millor que no ho hagués fet.

 

-... pensar en tu tot el dia. T’estimo...

 

El malestar augmentava a passos accelerats. Em semblava clar que la meva dona tenia un amant. Em volia morir. La tristesa m’inundava mentre em començava a culpar per no haver estat a l’alçada. Segurament s’havia cansat de mi. Potser sí que l’havia deixat una mica de costat darrerament, però la vida, la rutina, el cansament diari d’unes feines esgotadores de mestre d’autoescola als matins i de barman a les tardes/nits no em permetia estar a l’alçada que ella es mereixia. S’havia de pagar la cara hipoteca, collons! No podia parar de plorar.

El disgust era molt profund i arrelat quan va arribar la meva dona a l’hora de dinar.

 

-Però Manel, què et passa? Per què plores? Qui s’ha mort?

-El nostre amor, Sussanna, el nostre amor!

-Com? Però què dius? Tens una amant?

-No, jo no, però sembla que tu sí...

-Jo un amant? Ha ha ha! No em facis riure, capsigrany!

 

I, mentre reia sense parar, li vaig assenyalar el ram que hi havia sobre la taula del  menjador.

 

-Què és això?

-Un ram, i per a tu... No et facis la desmenjada. Ja saps qui te l’envia, segur, el teu estimat. Perdona per no haver estat a l’altura... Té, el sobre perquè et delectis amb les paraules d’amor que jo no t’he sabut dedicar en els darrers temps... Ho sento profundament!

 

Certament estava desfet. Una de les experiències més dures de la meva vida sens dubte. Les esperances d’envellir al costat de la meva Sussi semblaven ara mateix una quimera. I més quan va començar a llegir en veu alta la maleïda nota.

 

No puc parar de pensar en tu tot el dia. T’estimo des del dia que et vaig conèixer. Quan estem junts al cotxe, els dos sols, em sento al cel. La teva boca carnosa, la teva mirada encesa, el teu somriure deliciós... em tornen boig. Ets el millor que m’ha passat a la vida i vull que ho sàpigues. Gràcies pel teu amor i la teva comprensió, fins i tot quan per poc atropello aquella vella. Sort que vas frenar a temps, Manelet!  Ha ha ha!


[ESP]


23. ROSAS PARA EL 3º 1ª


Llegué al edificio de apartamentos donde vivía, agotado de una dura mañana de trabajo. El portero de la finca me saludó desde detrás de un gran ramo de rosas que se encontraba sobre su mesa. Le devolví el saludo con una gran sonrisa, sin duda provocada por la escena algo cómica que estaba presenciando.


-¿No crees que te has pasado con la decoración de la mesa? ¿O te escondes de alguien? ¡Ja ja ja!

-No, si las rosas son para el 3er 1a. Es su piso, ¿no? Las ha traído un hombre joven ciertamente agobiado y nervioso. No le salían las palabras de la boca.


Se me heló la sonrisa y la sangre. ¿Las rosas eran para nosotros? ¿Un joven atolondrado y nervioso?


-Y van con un sobre cerrado con un gran corazón dibujado... Aquí tenemos un enamorado, ¿eh? ¡Ja ja ja!


La cosa empeoraba por momentos. Las dudas sobre el origen y si mi mujer tenía que contarme algo que yo no sabía crecían y crecían sin freno. Me estaba poniendo enfermo. A pesar del mal rato, no tuve más remedio que llevarme el ramo a casa, ciertamente sin ganas y cerca del más profundo disgusto.

Me senté en el sofá con el sobre al lado. Lamentablemente para mis intereses, y para mi impaciencia asesina, estaba cerrado y bien cerrado. Ya sé que no tenía que haberlo hecho porque es feo, pero cogí la carta y la acerqué a la luz de mi escritorio. Intentaba ver que ponía. Algo intuí, pero quizás mejor que no lo hubiera hecho.


-... pensar en ti todo el día. Te quiero...


El malestar aumentaba a pasos acelerados. Me parecía claro que mi esposa tenía un amante. Quería morirme. La tristeza me inundaba mientras empezaba a culparme por no haber estado a la altura. Seguramente se había cansado de mí. Quizás sí que la había dejado un poco de lado últimamente, pero la vida, la rutina, el cansancio diario de unos trabajos agotadores de maestro de autoescuela por las mañanas y de barman por las tardes/noches no me permitía estar a la altura que ella se merecía. Había que pagar la cara hipoteca, ¡cojones! No podía parar de llorar.

El disgusto era muy profundo y arraigado cuando llegó mi mujer a la hora de la comida.


-Pero Manolo, ¿qué te pasa? ¿Por qué lloras? ¿Quién se ha muerto?

-¡Nuestro amor, Susana, nuestro amor!

-¿Cómo? ¿Pero qué dices? ¿Tienes una amante?

-No, yo no, pero parece que tú sí...

-¿Yo un amante? ¡Ja ja ja! ¡No me hagas reír, cabezota!


Y, mientras reía sin cesar, le señalé el ramo de la mesa del comedor.


-¿Qué es esto?

-Un ramo, y para ti... No te hagas la despistada. Ya sabes quién te lo envía, seguro: tu amado. Perdona por no haber estado a la altura... Toma el sobre para que te deleites con las palabras de amor que yo no te he sabido dedicar en los últimos tiempos... ¡Lo siento profundamente!


Ciertamente estaba hundido. Una de las experiencias más duras de mi vida sin duda. Las esperanzas de envejecer junto a mi Susi parecían ahora mismo una quimera. Y más cuando empezó a leer en voz alta la maldita nota.

No puedo dejar de pensar en ti todo el día. Te quiero desde el día que te conocí. Cuando estamos juntos en el coche, los dos solos, me siento en el cielo. Tu boca carnosa, tu mirada encendida, tu sonrisa deliciosa... me vuelven loco. Eres lo mejor que me ha pasado en la vida y quiero que lo sepas. Gracias por tu amor y tu comprensión, incluso cuando por poco atropello a esa vieja en el paso de cebra. ¡Suerte que frenaste a tiempo, Manolito! ¡Ja ja ja!





 Josep Maria Palaus Planes (2022)


JMP a AMAZON

Comentarios